Urodził się we wrześniu 1894 r. w Mogilnie, zmarł w marcu 1967 r. w Warszawie. Muzykolog i kompozytor, wybitny badacz muzyki dawnej, szczególnie średniowiecza i renesansu, członek Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Był absolwentem studiów teologicznych w Instytucie Teologii Księży Misjonarzy w Krakowie oraz Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie,gdzie studiował muzykologię u prof. Adolfa Chybińskiego. W 1925 r. uzyskał stopień doktora, prezentując pracę Kompozycje religijne Bartłomieja Pękiela, a nastepnie wyjechał na studia do Fryburga w Szwajcarii, gdzie zgłębiał wiedzę muzykologiczną pod kierunkiem Petera Wagnera. 

W latach 1948-1952 był kierownikiem Zakładu Muzykologii na Uniwersytecie Wrocławskim, jednocześnie pełniąc (w latach 1948-1951) funkcję rektora Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Za jego kadencji rektorskiej, dwuwydziałowa wówczas uczelnia muzyczna, rozbudowana została o dwa kolejne wydziały: Wydział Teorii oraz Wydział Instrumentalny. 

W 1954 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1961 r. został profesorem zwyczajnym. Od 1952 roku był wykładowcą muzykologii także na Uniwersytecie Warszawskim i Poznańskim, natomiast od 1956 r. pełnił kierownictwo Katedry Muzyki Kościelnej  w Katolickim Uniwersytecie w Lublinie.

Ks. prof. Hieronim Feicht został uhonorowany  szeregiem odznaczeń państwowych za wybitne osiągnięcia na polu działalności naukowej m. in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jednocześnie był członkiem wielu towarzystw naukowych oraz przewodniczył licznym gremiom naukowym. Do najważniejszych prac ks. Hieronima Feichta należą: Ronda Fryderyka Chopina - 1946 r. (praca habilitacyjna), Polifonia renesansu - Kraków 1957 r., Bogurodzica - Wrocław 1962 r., Muzyka liturgiczna w polskim średniowieczu - Kraków 1965 r. Rozwój pieśni w polskim średniowieczu - Kraków 1968 r.