Dyrygent o ugruntowanej międzynarodowej renomie, należący do grona najświetniejszych absolwentów wrocławskiej Akademii Muzycznej. Urodził się w 1935 r. w Katowicach, gdzie ukończył Państwowe Liceum Muzyczne. Dyplom Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu uzyskał w 1958 r. w klasie dyrygentury prof. Adama Kopycińskiego. Z uczelnią związany był do 1975 r., prowadząc m.in. klasę dyrygentury symfonicznej.

Początki kariery dyrygenckiej Tadeusza Strugały sięgają roku 1960, od współpracy z Państwową Orkiestrą Symfoniczną w Opolu. Następnie pełnił funkcje: dyrektora i kierownika artystycznego Państwowej Filharmonii we Wrocławiu (1964-80), dyrektora naczelnego i artystycznego Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach (1975-76), generalnego dyrektora muzycznego Prezydenckiej Orkiestry Symfonicznej w Ankarze (1977-79, 1984-86). Ponadto był współzałożycielem i dyrygentem Orkiestry Kameralnej Leopoldinum we Wrocławiu (1978), zastępcą dyrektora artystycznego i stałym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie (1979-90), dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Państwowej Filharmonii w Krakowie (1981-86), generalnym dyrektorem muzycznym Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Istambule (1989- 90) oraz dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Nowej Polskiej Orkiestry Radiowej w Warszawie (1990-93). Regularnie współpracuje z Paryską Orkiestrą Symfoniczną FOK, a w latach 1994-2001 pełnił funkcję stałego, gościnnego dyrygenta tej orkiestry.

Artysta ma w swym repertuarze dzieła kompozytorów wszystkich epok począwszy od baroku po współczesność. W pracy dyrygenckiej osiąga znakomite efekty, dbając o najwyższy poziom wykonawczy prowadzonych przez siebie orkiestr. Rezultaty ilustruje najlepiej ogromna sympatia publiczności i muzyków oraz wielkie uznanie krytyki. Strugała ujawnił swe zdolności również w działaniach organizatorskich. Od końca lat sześćdziesiątych współtworzył takie wrocławskie festiwale, jak Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej i Festiwal Muzyki Organowej i Klawesynowej. W latach 1975-85 był też dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju. We Wrocławiu nazwisko Strugały utożsamiane jest przede wszystkim z Międzynarodowym Festiwalem Wratislavia Cantans, który pod jego długoletnim kierownictwem (1969-96), przejętym w sukcesji po Andrzeju Markowskim, zyskał rangę jednego z najbardziej prestiżowych wydarzeń muzycznych w Europie i stał się symbolem kultury muzycznej naszego miasta.

Tadeusz Strugała prowadził koncerty niemal we wszystkich krajach Europy, a także na innych kontynentach. Występował z wszystkimi ważniejszymi orkiestrami polskimi oraz z wieloma zespołami zagranicznymi, wśród których znajdują się: Orkiestra Symfoniczna Radia Berlin, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Czeskiej, Orkiestra Symfoniczna Radia Szwedzkiego, a także London Mozart Players oraz Yomiuri Nippon Symphony Orchestra z Tokio. Ma na swym koncie występy w tak słynnych salach koncertowych, jak: Queen Elizabeth Hall i Royal Festival Hall w Londynie, Opera House w Sydney, Gewandhaus w Lipsku czy sala Filharmonii Berlińskiej. Corocznie zapraszany jest na międzynarodowe festiwale muzyczne. Pod batutą Tadeusza Strugały występowała większość czołowych solistów polskich oraz wielu wybitnych solistów zagranicznych, m.in. Maurice Andre, Victoria de los Angeles, Martha Argerich, Stefan Askenaze, Pierre Fournier, Ida Haendel, John Lill i Garrick Ohlsson.

Artysta dokonał licznych, archiwalnych nagrań radiowych i telewizyjnych, a także nagrań dla polskich i zagranicznych firm płytowych. Za osiągnięcia na tym polu zyskał najwyższe oceny brytyjskich i niemieckich specjalistycznych magazynów o tematyce fonograficznej. Nagranie lisztowskich poloników dokonane wraz z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej przyniosło dyrygentowi Grand Prix du Disque Liszt (1987).

Za wielostronną działalność i wybitne osiągnięcia artystyczne otrzymał wiele nagród i wyróżnień. W uznaniu wielkiego talentu i ogromnych zasług, jakie Tadeusz Strugała położył dla rozwoju kultury polskiej, a w szczególności dla kultury Wrocławia, Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu postanowił przyznać swemu wybitnemu absolwentowi pierwszy w historii Uczelni tytuł Doktora Honoris Causa. Uroczystość nadania tego honorowego tytułu miała miejsce w roku 1998, w którym to Uczelnia obchodziła Jubileusz 50-lecia działalności.