Animator kultury, publicysta, dziennikarz i krytyk muzyczny. Urodził się 5 czerwca 1912 r. w Jezupolu w województwie Stanisławowskim, zmarł 2 maja 2008 r we Wrocławiu. W latach 1930- 1936 odebrał gruntowne wykształcenie muzyczne we Lwowie, gdzie w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego uzyskał dyplomy w klasach: skrzypiec, śpiewu solowego i dyrygentury. Ukończył również studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej (1935) oraz na Wydziale Budowy Maszyn Młynarskich w Instytucie Mechaniki w Hamburgu (1936).

Jego późniejsza, bardzo aktywna działalność zawodowa i społeczna, związana była zarówno ze sferą gospodarki, jak i kultury, gdzie dał się poznać jako śpiewak, felietonista, krytyk muzyczny i teatralny. Inicjator wielu przedsięwzięć kulturalnych, popularyzator sztuki muzycznej realizował się również jako aktor dramatyczny, reżyser, autor tekstów piosenek oraz tłumacz poezji. W 1934 r. zadebiutował w partii Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego w Operze Stanisławowskiej. W latach trzydziestych XX wieku występował w pierwszoplanowych partiach tenorowych, m.in. we Lwowie oraz we włoskich teatrach operowych w Bolonii, Neapolu, Wenecji, Parmie i Florencji. 

Obok wypełniania obowiązków zawodowych (prowadził pracę dydaktyczną na Politechnice Wrocławskiej, w Państwowej Wyższej Szkole Ekonomicznej oraz w Technikum Młynarskim i Spożywczym we Wrocławiu) Wojciech Dzieduszycki bardzo aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym Wrocławia. Należał do grona inicjatorów niemal wszystkich ważniejszych przedsięwzięć kulturalnych miasta i regionu. Szczególnie dbał o sprawy związane ze sztuką muzyczną. W 1946 r. był współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju. Współzałożyciel Dolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego (a w latach 1975- 79 pełnił funkcję prezesa) oraz Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (w latach 1968-1984 był członkiem Zarządu Głównego, 1976-1984 pełnił funkcję wiceprezesa). Od roku 1948 zabiegał o utworzenie Filharmonii we Wrocławiu; między innymi dzięki jego staraniom w 1954 r. powołano Wrocławską Orkiestrę Symfoniczną, która przerodziła się później w Filharmonię Wrocławską. Równie aktywnie działał na rzecz otwarcia Operetki Wrocławskiej. Ponadto dzięki staraniom Wojciecha Dzieduszyckiego wzniesiono we wrocławskim Parku Południowym pomnik Fryderyka Chopina. Był jednym z inicjatorów powstania popularnego Klubu Muzyki i Literatury oraz prezesem Wrocławskiego Towarzystwa im. Fryderyka Chopina. Wojciech Dzieduszycki był również gorącym inicjatorem powstania w latach pięćdziesiątych wrocławskiego ośrodka telewizyjnego. Między innymi dzięki jego staraniom doszło do budowy stacji telewizyjnej na Ślęży i otwarcia we Wrocławiu Ośrodka Telewizji Polskiej. Należał do pionierów tej placówki. W telewizji pracował od roku 1956 jako redaktor i publicysta. W latach 1972-1987 był kierownikiem redakcji muzycznej TVP we Wrocławiu.

Bardzo ważnym rozdziałem w działalności Wojciecha Dzieduszyckiego była publicystyka. Na szczególne uznanie zasługuje jego bogaty dorobek recenzencki. Od dziesięcioleci cykle felietonów Wojciecha Dzieduszyckiego regularnie pojawiały się na łamach licznych periodyków, takich jak Przekrój, Życie Literackie, Nowe Sygnały, Odra, Wieczór Wrocławia, Życie Warszawy i Ruch Muzyczny. Liczba jego publikacji zamieszczonych w prasie przekracza sześćset artykułów, będących przede wszystkim odbiciem życia kulturalnego Wrocławia. Działalność literacka Dzieduszyckiego związana była również z prowadzonym przez niego od 1960 r., przez 18 lat, kabaretem Dymek z papierosa, z którym występował w całej Polsce, w wielu krajach Europy, w Kanadzie i USA.

Senat Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu uhonorował artystę, przyznając mu godność Doktora Honoris Causa w 2000 r.